Berriro, nire logelan burutik zure irudia kendu ezinean nire arrazoiak zure perfekzioaren existentzia dudan jartzen hasten zen, baina zu existitu behar zienen, sentimendua indartsu hauek existitzen ziren nire barnean, beraz zu existitzen zinen; ezin nuen beste gauzarik onartu.
Egoera horretan atera nintzen kalera, ezinegoneko putzu batean sartu, zure begiak bilatzen zureak ez zinen aurpegi guztietan. Zer uste nuen, zu batean agertuko zinela nire ametsetan bezala?
Egoera horretan atera nintzen kalera, ezinegoneko putzu batean sartu, zure begiak bilatzen zureak ez zinen aurpegi guztietan. Zer uste nuen, zu batean agertuko zinela nire ametsetan bezala?
Bueltaka ibili nintzen egun osoa, parkean, hondartzan, eta ezagutzen eta ezagutzen ez nituen leku guztietatik, baina zu ez zeunden, benetan erreala al zinen? Agian nire bakardadearen emaitza zinen, nire ezkutuko sentimenduen emaitza, niretzat bakarrik egindakoa, nire burua egindakoa.
Hori egia bazen, nire bihotzaren azkenengo maitasun taupadak gure ametseko hondartzan gertatu ziren, izan ere, zu ezagututa, ezingo nuen beste inor maitatu, gutxienez zu maitatu zintudan bezala. Nire bizitza zure ezpainetan bukatu zen, hortik haurrera sentimendurik gabeko gorputza izango nintzen.
Pentsamendu horretan murgildurik, nire ingurua begiratu gabe, bueltaka segitu nuen hirian barrena. Bat-batean, abisurik gabe, lore usainak bildu ninduen, ezinezkoa zen, oraingoan ziur nengoen, esnatuta nengoen, baina, egia zen, burua altxatu nuenena hor zeunden, niri begira eta zure irribarre perfektuarekin, benetakoa zinen!
Dena dela, zugana poliki hurbildu nintzen, oraindik posiblea zen nire buruaren burutapen bat izatea bakarrik, baina zu ukitzean eta barruan nuen maitasun sentimendua handitzean, konturatu nintzen benazko zinela eta oraingoa, ez zela egongo ez eguzkirik ez urik gure amets erreala amaitutzat emateko.
Hori egia bazen, nire bihotzaren azkenengo maitasun taupadak gure ametseko hondartzan gertatu ziren, izan ere, zu ezagututa, ezingo nuen beste inor maitatu, gutxienez zu maitatu zintudan bezala. Nire bizitza zure ezpainetan bukatu zen, hortik haurrera sentimendurik gabeko gorputza izango nintzen.
Pentsamendu horretan murgildurik, nire ingurua begiratu gabe, bueltaka segitu nuen hirian barrena. Bat-batean, abisurik gabe, lore usainak bildu ninduen, ezinezkoa zen, oraingoan ziur nengoen, esnatuta nengoen, baina, egia zen, burua altxatu nuenena hor zeunden, niri begira eta zure irribarre perfektuarekin, benetakoa zinen!
Dena dela, zugana poliki hurbildu nintzen, oraindik posiblea zen nire buruaren burutapen bat izatea bakarrik, baina zu ukitzean eta barruan nuen maitasun sentimendua handitzean, konturatu nintzen benazko zinela eta oraingoa, ez zela egongo ez eguzkirik ez urik gure amets erreala amaitutzat emateko.
No hay comentarios:
Publicar un comentario