Orain dela gutxi, nire lagun batek txoko batean eserita, triste, negarrez, besteak bezalakoa ezin nintzelako izan sufritzen eta ezertarako balio ez nuela pentsatzen aurkitu ninduen. Nire ondoan eseri eta ondorengo ipuintxoa kontatu zidan.
“Errege bat bere lorategira joan zen eta bere zuhaitzak, zuhaixkak eta loreak hiltzen ari zirela konturatu zen.
Haritzak, Pinua bezalakoa ezin zuelako izan, hiltzen ari zela esan zion.
Orduan, Pinuarengana joan eta triste aurkitu zuen: mahatsondoak mahatsak zituelako eta berak ez.
Mahatsondoa hiltzen ari zen Larrosa bezala loratu ezin zelako.
Larrosak negar egiten zuen Haritza bezain sendoa eta gogorra ezin zelako izan.
Orduan, landare bat aurkitu zuen, inoiz baino freskoago loratzen ari zen krabelin bat. Hori ikustean, erregea berarengana hurbildu eta galdetu zion: Nola da hain osasuntsu hazten ari zarela lorategi zimel eta itzaltsu honen erdian?
Loreak erantzun zuen: landatu ninduzunean krabelinak nahi zenituela suposatu nuelako izan liteke. Haritz bat nahi izanez gero landatu zenezakeen, baina hori egin ordez ni landatu ninduzun. Momentu horretan krabelina izaten ahal dudan hoberen saiatuko nintzela erabaki nuen, eta hona hemen zure lorategiko krabelinik ederrena.”
Bukatu bezain pronto zutitu eta joan egin zen. Ni, berriz, pentsakor gelditu nintzen han eserita, mugitu ezinik. Ez nituen inoiz gauzak horrela pentsatu, baina lagun horrek ipuin honekin esan zidan guztia egia da. Askotan gertatzen zaigu guri hori... zimeldu egiten gara geure kezketan, best.png)
eekin konparatzen garenean...
“Izango banintz…”, “Edukiko banu…”, “Nire bizitza izango balitz...”
Orainaldi zehatz batean bizi ordez, beti etorkizun ezezagun bat konjugatuz ibiltzen gara. Badirudi ez dugula ikusi nahi, zoriona guk hautatu dezakegun aukera dela.
Gaur erabaki dezakegu, garenarekin eta daukagunarekin zoriontsu izatea edo ez dugunagatik eta izan ezin dugunarekin nahigabetsu bizitzea.
Gogoratu ezazue bakarrik garena garela, eta inork ezin duela egin gu egitera etorri garena onartzen dugun egunean loratu ahal izango garela.
“Errege bat bere lorategira joan zen eta bere zuhaitzak, zuhaixkak eta loreak hiltzen ari zirela konturatu zen.
Haritzak, Pinua bezalakoa ezin zuelako izan, hiltzen ari zela esan zion.
Orduan, Pinuarengana joan eta triste aurkitu zuen: mahatsondoak mahatsak zituelako eta berak ez.
Mahatsondoa hiltzen ari zen Larrosa bezala loratu ezin zelako.
Larrosak negar egiten zuen Haritza bezain sendoa eta gogorra ezin zelako izan.
Orduan, landare bat aurkitu zuen, inoiz baino freskoago loratzen ari zen krabelin bat. Hori ikustean, erregea berarengana hurbildu eta galdetu zion: Nola da hain osasuntsu hazten ari zarela lorategi zimel eta itzaltsu honen erdian?
Loreak erantzun zuen: landatu ninduzunean krabelinak nahi zenituela suposatu nuelako izan liteke. Haritz bat nahi izanez gero landatu zenezakeen, baina hori egin ordez ni landatu ninduzun. Momentu horretan krabelina izaten ahal dudan hoberen saiatuko nintzela erabaki nuen, eta hona hemen zure lorategiko krabelinik ederrena.”
Bukatu bezain pronto zutitu eta joan egin zen. Ni, berriz, pentsakor gelditu nintzen han eserita, mugitu ezinik. Ez nituen inoiz gauzak horrela pentsatu, baina lagun horrek ipuin honekin esan zidan guztia egia da. Askotan gertatzen zaigu guri hori... zimeldu egiten gara geure kezketan, best
.png)
eekin konparatzen garenean...“Izango banintz…”, “Edukiko banu…”, “Nire bizitza izango balitz...”
Orainaldi zehatz batean bizi ordez, beti etorkizun ezezagun bat konjugatuz ibiltzen gara. Badirudi ez dugula ikusi nahi, zoriona guk hautatu dezakegun aukera dela.
Gaur erabaki dezakegu, garenarekin eta daukagunarekin zoriontsu izatea edo ez dugunagatik eta izan ezin dugunarekin nahigabetsu bizitzea.
Gogoratu ezazue bakarrik garena garela, eta inork ezin duela egin gu egitera etorri garena onartzen dugun egunean loratu ahal izango garela.
Sonia Fraile
No hay comentarios:
Publicar un comentario